29 en 30 april: Treinreis en Sportmonumenten

Aangezien mijn vorige weblog geheel in het Engels was, probeer ik het nu toch maar eens in het Nederlands. Ook het volgende deel zal in het Nederlands zijn. Bij de delen 3 en 4 ga ik weer over op het Engels.

Voor mijn latere blogs zal ik ook regelmatig switchen tussen Nederlands en Engels. Ik hoop dat ik zo mijn kennis van beide talen een beetje op peil kan houden ;)

Nu terug naar het eerste deel van mijn (onze, sorry Tonke) trip naar London. Ik schrijf overigens standaard London en niet Londen, pure gewenning (en London staat ook mooier vind ik hihi).

Anyway, donderdagmiddag 29 april vertrokken Tonke en ik met de trein naar London. Alleen woonde ik helaas niet meer in Brussel, dus er kwam ruim 2.5 uur aan reistijd bij (de overstap van 1.5 uur op Brussel-Zuid niet meegerekend). De reis duurde dus in plaats van 2 uur (wat een luxe was dat vorig jaar juli toen ik voor de eerste keer naar London ging!) bijna 6 uur, inclusief overstaptijd. Die zes uur zijn toch eigenlijk wel omgevlogen. Best leuk om weer eens met de trein van Oss naar Brussel te reizen, een route die ik vorig jaar met enige regelmaat heb afgelegd. Ik had nu natuurlijk ook een reisgenoot, altijd gezellig.

Voordeel van de lange overstap op Brussel-Zuid was dat we rustig wat konden eten. Zelf had ik een pasta die prima smaakte. Ik heb nog wat boodschapjes gedaan, iets lekkers voor onderweg (altijd handig!). Vervolgens op tijd richting Eurostar Terminal. Want daar ben je wel even bezig: twee keer door de douane (de Franse en de Engelse) en dan nog door zo’n detectiepoortje (bagage wordt ook gecontroleerd). Er stond een lange rij, we konden merken dat (in Nederland) de vakanties waren begonnen. Ook later in London hoorden we overal Nederlands om ons heen. Soms hadden we het idee dat we gewoon in Nederland waren :D

De reis naar London verliep voorspoedig, binnen de kortste keren doemde de Kanaaltunnel op. Gelukkig zijn we niet in de Kanaaltunnel blijven steken (afgelopen winter heeft een Eurostar trein ruim zes uur vastgezeten in de tunnel brr!!). Als alles goed gaat, ben je binnen negentien minuten door de Kanaaltunnel. Dus dat valt heel erg mee! Niet veel later werd ons eindpunt, King’s Cross/St. Pancras in London bereikt. Dit station ligt midden in het centrum, erg makkelijk om van daar de metro naar het hotel te nemen. We hadden al metrokaarten (vantevoren gekocht) en konden dus meteen op de metro stappen. Uiteindelijk arriveerden Tonke en ik tegen een uur of kwart over tien (Engelse tijd) in het London Guards Hotel. Het hotel was vrij dicht bij metrostation Lancaster Gate, erg prettig. De hotelkamer bleek ruim te zijn, zeker in vergelijking met de kamer die ik vorig jaar in Parijs had. Bedden ok, al kraakten ze wel een beetje hihi. Badkamer prima. Er was zelfs airconditioning in de kamer, en een koelkast (bij het Strand Palace Hotel, waar ik vorig jaar verbleef, ontbraken deze twee zaken). Alleen er was zo belachelijk weinig kastruimte, hihi. Met geen mogelijkheid konden we al onze kleren in die kleine kast kwijt.

Vrijdag bijtijds opgestaan, we waren namelijk heel benieuwd naar het ontbijt hihi (en we wilden natuurlijk het nodige bekijken). Eerst het ontbijt: een keurig Continental Breakfast. Genoeg keus, van toast (met verschillende soorten jam en honing) tot muesli. Met onze buikjes vol was het op naar Abbey Road. Daar even over het beroemde zebrapad (van de Beatles) gelopen en een blik geworpen op de Abbey Road Studios.

Tonke en ik zijn alletwee voetbalgek, dus via Abbey Road reisden we door naar Wembley. We hadden het geluk dat er net een tour door het stadion vertrok, geleid door een erg enthousiaste (vrouwelijke) gids. Prachtig, indrukwekkend stadion dat Wembley. Al zag het er wel een beetje gek uit zonder lijnen en doelpalen (het veld werd voorbereid voor de oefencampagne van het Engelse nationale team). Tot onze grote verbazing liepen er drie mannetjes, de “groundsmen”, over het veld met een ouderwetse grasmaaier. Ik had van die moderne grasmaaiers verwacht, waar je zo leuk mee over het veld kunt crossen (van die kleine autootjes zeg maar). Maar niets van dat alles, zoals ik het op een afstandje kon zien, waren het zelfs handmatige grasmaaiers (zonder “motortje” dus)!! Als het zonnig is, moeten deze “groundsmen” drie tot vier keer per dag het gras bijhouden. Hihi, met drie man ben je dan wel even bezig!! Hoogtepunten waren verder: de kleedkamers (geen hottub, wel douches, heeft iets met de hygiëne te maken geloof ik), de spelerstunnel en de vele trappen naar de Royal Box, daar stond een replica van de FA Cup ons op te wachten. Wembley schijnt overigens het grootste stadion van Europa te zijn, waar een dak overheen kan worden geschoven. Het grootste “openlucht stadion” is dat van Barcelona, Camp Nou (ben ik ook geweest, mooi).

Vlakbij Wembley vonden Tonke en ik een Lidl, daar wat eten ingeslagen. Even snel terug naar het hotel en toen scheidden onze wegen zich (even). Tonke ging naar het centrum van London. Ik wilde heel graag naar Wimbledon. Wembley en Wimbledon, twee sportmonumenten op een dag!! Wimbledon, ook zonder enige (toernooi) activiteiten, bijzonder indrukwekkend. Het volledige speelschema (met winnaars Roger Federer en Serena Williams) van vorig jaar stond er nog. Henman Hill/Mount Murray (hoe heet die heuvel tegenwoordig??) gezien.

Tijd voor een rondleiding over het hele complex had ik niet meer, dus ik besloot rustig het Museum te bekijken. Zo grappig om te zien hoe de kleding en de tennisrackets zich in de loop der jaren hebben ontwikkeld. Veel historische beelden bekeken en de twee Wimbledon trophees (de beker voor de mannen en de schaal voor de vrouwen) bewonderd. Op een gegeven moment stond ik zelfs oog in oog met John McEnroe. Tenminste, dat dacht ik (even). Het bleek een vernuftige projectie te zijn van McEnroe in een nagemaakte Wimbledon kleedkamer. McEnroe schijnt, een tijdje terug, speciaal voor deze opnames naar het Wimbledon museum te zijn gekomen. Door allerlei technische snufjes, die ik nog steeds niet begrijp, lijkt het dus alsof de echte McEnroe in de kleedkamer staat en niet zijn digitale evenbeeld. McEnroe vertelt op zijn eigen speciale manier over de geschiedenis van Wimbledon, en vooral over de tijd dat hij er zelf speelde. Vermakelijk.

Na het Museum kwam ik uit in de museum shop, altijd heel slecht voor mijn portomonee :D Deze keer heb ik me redelijk in kunnen houden, al ben ik wel in de verleiding gekomen om het schattige Wimbledon beertje te kopen. Uiteindelijk verliet ik de Museum Shop met twee magneetjes, twee pennen en een paraplu (die zou ik nog wel nodig hebben volgens de verkoopster). Ik kon gelukkig nog wel even een blik werpen op Centre Court, het heilige gras. Heel bijzonder (alleen helaas zonder net en lijnen). Ik hoop ooit nog tijdens het echte toernooi aanwezig te zijn, lijkt me geweldig. Na het geslaagde bezoek aan het Wimbledon complex, was het weer terug naar het centrum van London.

Tonke en ik ontmoetten elkaar op Leceister Square, een van mijn favoriete plekken in London (niet in de laatste plaats omdat je daar altijd goedkope theatertickets kunt krijgen). Lekker gegeten bij Garfunkel’s. Van Tonke moest ik toen een Frappuccino van Starbucks proberen. Jammie, zeker de moeite waard!! Daar zaten we dan, op Piccadilly Circus aan de Frapucinno (Kodak moment, alleen vergeten om met mijn Kodak camera een foto te maken ;))!!! In mijn Lonely Planet boekje had ik iets gelezen over een grote sportzaak bij Piccadilly Circus, Lillywhites. Ik wilde daar wel eens een kijkje nemen en Tonke ook. Het was druk bij Lillywhites en erg chaotisch. Lillywhites beschikt immers over (belachelijk) grote hoeveelheid kleren. Niet minder belangrijk: alles is over het algemeen zeer schappelijk geprijsd (vooral van belang voor ons Nederlanders hihi). Ik kocht uiteindelijk een mooi blauw hardloopbroekje. Na even bij het tegenovergelegen GAP naar binnen gewandeld te zijn, namen Tonke en ik de metro terug naar het hotel. Het was een lange dag geweest. En oh ja, het was Koninginnedag vandaag. Daar hadden we eigenlijk nauwelijks bij stil gestaan, sorry Bea!!!