Ode aan de "agressor" (en andere zaken)

Zo’n 14.5 jaar geleden kregen wij een nieuwe huisgenoot, een klein pluizig wit bolletje (met een hele mooie stamboom). Dat bolletje had malle, slap hangende oortjes en wist niet hoe hij in zijn mand moest kruipen. Steevast koos hij het hoogste punt van de mand en klauterde daar vervolgens met moeite overheen. De mand had natuurlijk ook een normale opening, maar daar kwam het kleine (toen al eigenwijze) kereltje pas later achter. Dat kereltje kreeg uiteindelijk de naam Lucky, al waren ook namen als Floppy en Placido de revue gepasseerd.

In eerste instantie was Lucky niet het enige huisdier. Uit Almelo was Snoetje, een konijn (ook een bijzonder exemplaar), meeverhuisd. Lucky en Snoetje hebben nooit echt aan elkaar kunnen wennen, aangezien Snoetje kort na Lucky’s komst ging “hemelen”.

Lucky bleek een rasechte terriër te zijn, hij wilde maar wat graag de baas spelen. Gelukkig leerde hij dat verwaande gedrag binnenshuis vrij snel af hihi. Maar buitenshuis, dat was een compleet ander verhaal. Lucky liep vaak luid blaffend en grommend op andere honden af. Deze (over het algemeen) veel grotere honden waren bijzonder onder de indruk en onderwierpen zich vaak meteen aan de kleine terriër. De eigenaresse van een van die grote honden noemde Lucky op een gegeven moment zelfs de “agressor” ;). Deze bijnaam heeft Lucky af en toe letterlijk eer aan gedaan. Zo vloog hij een hond, waar hij om een of andere reden een hekel aan had, naar de keel. Dat deze hond vele malen groter was dan hij, dat deerde Lucky niet. Een andere, overigens heel lieve, hond moest het op een andere manier ontgelden. Lucky deed gewoon zijn poot omhoog en plaste tegen de poot van die andere hond. Foei!

Wij hoopten dat dit gekke gedrag zou verdwijnen na een (niet nader te omschrijven) operatie bij de dierenarts. Maar deze operatie heeft niet veel geholpen :P, dat bleek wel als Lucky “zijn” wijk betrad…. Hoewel, hij kon het met de meeste honden uiteindelijk best redelijk vinden. Lucky moest ze altijd eerst luid tot de orde roepen euh blaffen :D. Zijn beste vrienden waren gek genoeg twee Spaanse schaapshonden (van het edelste vuilnisbakkenras). Geïnteresseerd besnuffelde Lucky deze twee vuilnisbakken, de interesse (en het respect hihi) bleek wederzijds. Veel hondenbazen vonden Lucky vooral een grappig beestje (ook die mevrouw die hem de bijnaam “agressor” gaf). Hij werd enthousiast aangehaald en kreeg regelmatig een koekje. Dat koekje moest overigens wel erg lekker zijn, want anders at meneer het niet op (verwend beest).

Thuis was Lucky aanzienlijk rustiger dan buiten. Maar als er bezoek kwam, dan vond hij het toch wel even spannend. Hij wist al snel welke mensen hem wel/niet interessant vonden. Niet geinteresseerden kon hij, na ze even voorzichtig besnuffeld te hebben, gewoon negeren. Wel geinteresseerden werden echter begroet door een loeiend hondje dat meestal ook nog op zijn rug ging liggen. Slijmjurk! Mij kon hij overigens ook loeiend begroeten, ook al was ik maar een minuut of vijf weggeweest ;)

Lucky had regelmatig "last" van een dolle vijf minuten. Zo kwam hij enthousiast aanstormen met een speeltje. Of groef hij, onder een luid gegrom, diepe kuilen in de tuin waar hij vervolgens in ging liggen. Andere keren racete Lucky door de tuin en maakte hij de meest onmogelijke scherpe bochten. In de zomer ging hij, gelokt door een lekker hondensnoepje, het koele zwembadwater in. Als het kleine beest moe was van deze activiteiten, rustte hij uit in zijn mand of lag hij urenlang op schoot bij een medebewoner. Maar als er iets te eten viel, dan was meneer meteen weer present. Droge brokjes vond hij maar niets, er moest minstens wat soepvlees door het eten worden gemengd. Verder was Lucky’s smaakpalet bijzonder divers. Hij at alles: van sperziebonen tot (gekookte) worteltjes, van ijs tot watermeloen, van pannenkoeken tot frietjes, van mosselen tot langoustines. Tijdens het avondeten sloop hij meerdere malen naar de keuken, hopend dat er iets eetbaars op de grond was blijven liggen.

Naarmate Lucky wat ouder werd, en zijn neusje grijs, kreeg hij te maken met meerdere kwalen. Oorontsteking, een echte Westie kwaal (schijnt). Huidproblemen, met jeukende plekken over heel zijn lijfje. Op twaalf jarige leeftijd kreeg hij daar prostaatkanker en een chronische blaasontsteking bij. Dapper bleef Lucky doorlopen, met de hulp van verschillende soorten antibiotica. Joggen met de baas deed hij nog bijna dagelijks. Ook liet hij zich nog steeds gelden tegenover andere honden (ook in Spanje!). Uiteindelijk hielpen de medicijnen niet meer. Lucky werd zieker en zieliger, zo kon het niet langer.

Exact een jaar geleden vertrok Lucky naar de hondenhemel (na eerst ’s ochtends luid te hebben geblaft naar een andere hond). Nog steeds is het leeg in huis. Als ik thuis kom verwacht ik een enthousiast hondje, dat uitgebreid mijn tassen besnuffelt op zoek naar iets lekkers. Als ik eens een stukje vlees of spaetzle op de grond laat vallen, moet ik het nu oprapen (dat was toen Lucky nog leefde absoluut niet nodig!). En als ik ’s ochtends vroeg vertrok voor mijn werk in het Radboud, hoopte ik te worden begluurd door een slaperig hondenkopje (dat ik voor vertrek nog even een flinke aai kon geven).

Na meer dan achthonderd woorden te hebben besteed aan mijn grote kleine vriendje, toch maar even wat aandacht voor mijn nieuwe baan. Vorige week ben ik begonnen bij het VU Medisch Centrum. Ik werd op mijn eerste werkdag prettig ontvangen door mijn nieuwe collega’s. Er stond zelfs een plantje voor mij klaar. Ik krijg inmiddels een aardig beeld van de werkzaamheden van het secretariaat van de Medische Ethische Toetsingscommissie. Al zal het nog wel even duren voordat ik volledig ben ingewerkt (gelukkig zijn mijn nieuwe collega’s erg geduldig :D). Op mijn huidige, tijdelijke adres bevalt het prima. Ik kon zelfs mijn oude hardlooproute bij Uilenstede grotendeels weer oppikken. Drie jaar geleden toen ik, als student op Uilenstede woonde, heb ik deze route uitgestippeld. Daar heb ik nu weer profijt van, ik hoef geen nieuwe hardlooproute te bedenken!

Ik ga me mentaal voorbereiden op de werkdag van morgen door een stukje hard te lopen. Nog een dagje werken en dan is het al weer weekend. Afgelopen week heb ik de laatste slaapplekken voor mijn trip naar de VS geboekt. Twee leuke hostelletjes in Toronto en New York. Beide hostels zijn gelegen op een ideale plek, nabij een park (daar kan ik dan mooi hardlopen, kijk vooral uit naar het hardlopen in Central Park hihi). Voorlopig is alles geregeld, van vliegtickets tot ho(s)telovernachtingen. Nu is het aftellen tot mijn vertrek op 30 september:D. Over een paar weken is mijn jurkje voor de bruiloft (in Kansas City) klaar!! Leuk!!