De laatste 40...

… voor de Vierdaagse.

Deze stond afgelopen zondag op het programma.

In de vorige blog ben ik nog twee heel belangrijke punten vergeten te vermelden aangaande mijn voorbereiding op de Vierdaagse.

- Ik kocht nieuwe wandelschoenen. Met mijn vorige paar wandelschoenen had ik toch wat problemen. Ze waren niet stevig genoeg bij de hiel, maar juist te stevig bij de tenen. Hierdoor kwamen mijn lieve teentjes wat in de verdrukking. En dat stelden ze allerminst op prijs :(. Uiteindelijk vond ik op de site van Bever een blits paar Salomon wandelschoenen. Deze schoenen leken beter aan mijn wensen te voldoen. Ik heb ze wel even in moeten lopen. Maar nu ik ze eenmaal heb ingelopen, ben ik echt blij met deze schoenen. Mijn hiel heeft de gewenste stabiliteit en mijn lieve teentjes zitten niet meer zo in de knel!
- Half mei bezocht ik voor het eerst van mijn leven een pedicure. Ik hoopte dat deze pedicure mijn voeten kon ontdoen van overtollig eelt. Met name op mijn hielen, daar ontstonden vorig jaar onder het eelt de zo pijnlijke blaren. De pedicure is zorgvuldig te werk gegaan en heeft een beetje eelt (niet te veel, dat is natuurlijk ook niet verstandig) weggehaald. Na de behandeling bij de pedicure ben ik steevast mijn voeten gaan behandelen met kampferspiritus en talkpoeder. Sindsdien heb ik geen noemenswaardige schade aan mijn voeten kunnen ontdekken. Hopelijk blijft dat zo en kan ik de Vierdaagse grotendeels zonder blaren lopen.

En als antwoord op een reactie op mijn vorige blog: waarom ik niet samen met twee ervaren Vierdaagse lopers was gaan pauzeren na 16 km tijdens dag twee van de Amersfoortse Tweedaagse….

Tijdens de 16 km die we samen opliepen, hebben we natuurlijk de nodige wandelervaringen uitgewisseld. Zo ook de meest handige momenten om te pauzeren. De ervaren Vierdaagse lopers waren het met mij eens dat het, vooral psychologisch, verstandig is om pas over de helft voor het eerst te pauzeren. In Amersfoort pauzeerden ze echter wat eerder, omdat ze er in de vroege ochtend al een lange autoreis op hadden zitten (vast dringend behoefte aan een kopje koffie, ze waren immers nog veel eerder opgestaan dan ik hihi).

Nu terug naar mijn wandeling van afgelopen zondag. Ik kon dit keer lekker op mijn fiets stappen, want de wandeling startte vanuit Bussum. De Gooiwandeltocht zou mijn laatste 40 km voor de Vierdaagse worden, zo had ik besloten. Bij de start had ik alleen niet zoveel zin. Waarschijnlijk te vaak en te veel gelopen de afgelopen weken hihi. Gelukkig is de omgeving van Bussum mooi met veel groen (heide, bos). Dus ik kreeg, naarmate de wandeling vorderde, steeds meer zin.

Dit keer stopte ik wel na 16 km. Niet omdat ik nu zo moe was, want dat was ik niet.
Ik bleef alleen de hele tijd vlak voor vier heren lopen. Deze heren hadden een werkelijk afschuwelijk accent wat ik maar niet kon plaatsen (bovendien praatten de heren heel erg hard). Ik werd er helemaal kriegel van. Buh!!! Versnellen wilde ik niet, daarvoor was het nog te vroeg. De enig overgebleven optie was dus om even te stoppen. Dat deed ik bij de eerste rustplaats na 16 km. Ik heb rustig mijn granola bar uit mijn rugzak gehaald en opgesmikkeld. Toen mijn weg weer vervolgd. Ik was ervan overtuigd dat ik de vier heren niet meer tegen zou komen….

Na de eerste rustpost liep de route een stuk door Laren en Blaricum. Kasten van huizen gezien!!! Niet normaal zo groot. Daar zou ik dus niet willen wonen!! Geef mij maar een hutje op de hei (he Martina??? :P). De tweede rustpost bereikte ik na 23 km. Deze rustpost was midden in het bos. Heel leuk. Ik heb hier wat langer gepauzeerd. Even wat gegeten en wat gedronken. Toen mijn weg vervolgd. Ik merkte dat ik steeds beter in het ritme kwam (blijkbaar toch “goede benen” hihi).

Maar helaas….opeens hoorde ik achter mij vier inmiddels bekende en irritante stemmen. En ja hoor, daar waren de vier heren weer! Blijkbaar op een ander moment gepauzeerd. Zucht. Ik besloot al snel opnieuw te stoppen, dit keer om mijn broek af te ritsen (de zon was inmiddels flink aan het schijnen, de dag was begonnen met de nodige bewolking). Opnieuw verwachtte ik de heren niet meer tegen te komen…

Bij de laatste rustpost, na 34 km, trakteerde ik mezelf op een bekertje cola. Alle drie de rustposten waren prima verzorgd door de organisatie van de Gooiwandeltocht. Genoeg keuze aan eten (zelfs erwtensoep, dat vond ik wel een beetje overdreven, zou koud was het echt niet!) en drinken. Heel prettig!Op het moment dat ik mijn bekertje cola bijna op had (en ik dus bijna klaar was om weer te vertrekken), zag ik tot mijn grote schrik de vier heren weer voorbij komen!! Neeehee!! Ze hadden dus weer op een ander moment gepauzeerd!!!

Maar met nog 6 km te gaan mocht ik van mezelf eindelijk gaan versnellen (ik dwing mezelf er nu toe om rustig te starten, wil energie over houden, vooral belangrijk als ik een meerdaagse tocht als de Vierdaagse loop). Ik liep nu dus sneller dan de vier heren (die zelf inmiddels trouwens wel wat waren stiller geworden hihi). Uiteindelijk kon ik ze ook lekker inhalen. In wielertermen: “erop en erover” :P. Ik heb de heren daarna ook niet meer gezien of gehoord. Gna gna.

Ik was mooi op tijd weer terug bij de start-/finishlocatie. Al met al was de Gooiwandeltocht zeker de moeite waard, een mooie afwisselende route. Voordat ik weer naar huis fietste, heb ik eerst even lekker in de zon gezeten bij de start-finishlocatie (een camping) met (jaja!!!) een rosé bier. Zit maar 4% alchohol in trouwens, dus niet heel bijzonder ;)!!

Zaterdag staat mijn laatste training voor de Vierdaagse op het programma. Ik mag van mezelf dan een kortere afstand lopen, 20 km tijdens de Kerkendorpentocht in Wijchen.